Ξανα.. Μεταφερθήκαμε…

Δοκιμαστικά, πάμε σε δικό μας χώρο: http://lycourgus.net

Περί δολοφονιών..

Στη δημοκρατία, κανείς δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει. Κανείς! Όύτε μαύρος, ούτε άσπρος, ούτε κόκκινος, ούτε πράσινος, ούτε οποιουδήποτε χρώματος. 

Επίσης, στη δημοκρατία δεν υπάρχει η έννοια της εκδίκησης. Οι κοινωνίες θεσμίζουν τη δικαιοσύνη η οποία αμερόληπτα αναλαμβάνει να σωφρονίσει τους ενόχους, όχι να εκδικηθεί. 

Επιπλέον, στη δημοκρατία η εύρεση των ενόχων και η διαλεύκανση κάθε εγκλήματος γίνεται από τους φορείς που έχει θεσμίσει η ίδια η κοινωνία. Όχι από τον κάθε δημοσιογράφο/καναλάρχη/πολιτικό/κάφρο.

Τέλος, η δημοκρατία δεν έχει Δικαστές Ντρεντ. Αν αποκτήσει, δεν θα είναι δημοκρατία, αλλά μια ομάδα τραμπούκων όπου ο καθένας  «δικάζει» όπως γουστάρει.

Αυτά τα ολίγα, είναι βασικοί κανόνες της Δημοκρατίας, που πολλοί δείχνουν να τα ξεχνάνε.. Από την κατασκευή ενόχων που πραγματοποιούν τα ΜΜΕ και συγκεκριμένοι πολιτικοί, μέχρι τη συγκίνηση που εξαρτάται από το χρώμα ή την ιδεολογία για τον κάθε νεκρό.

υγ: το αν ο νεκρός έχει συγκεκριμένο χρώμα ή ιδεολογία, δεν αλλάζει την τραγικότητα του άδικου χαμού μιας ανθρώπινης ζωής. Το αν ήταν καλός ή κακός άνθρωπος, δεν δικαιολογεί  τη δολοφονία. Γι αυτό έχουμε τη δικαιοσύνη. Αν αυτή δεν λειτουργεί σωστά, είναι καθήκον όλων μας να αγωνιστούμε για να την βελτιώσουμε και να μην επιτρέπουμε στον καθένα να την παίρνει στα χέρια του.

υγ2: Δεν μπορώ να ξέρω τους ενόχους (και ας σταματήσει επιτέλους το έγκλημα του συμψηφισμού). Το να καταλήγουμε σε αβίαστα συμπεράσματα είναι τουλάχιστον ηλίθιο. Πάντως, η άρτια οργανωμένη δολοφονική επίθεση μου θυμίζει Μαρφίν,  Γκιόλια και μαφία της νύχτας. Και βλέποντας τη σπουδή των ΜΜΕ να χρεώσουν τη δολοφονία σε ιδεολογικό χώρο, το ενδεχόμενο της προβοκάτσιας δεν μπορώ να το αποκλείσω (είναι αυτό που λέμε: βρωμάει Μαρφίν), χωρίς εννοείται να το αποδέχομαι αναγκαστικά ως γεγονός.

To προσωπείο του «Απολιτίκ»..

– Μην πολιτικοποιείς το θέμα
– Τα κόμματα πέθαναν
– Δεν υπάρχουν ιδεολογίες

Καθημερινές ατάκες. Ακούγονται είτε από εντελώς αδιάφορους για το τι συμβαίνει δίπλα τους, είτε κομματικά στελέχη που «ντρέπονται» για την ιδιότητά τους (τωρινή ή προηγούμενη).

Για τους αδιάφορους ισχύει η αρχαία αθηναϊκή έννοια «ιδιώτης» – που γέννησε το Αγγλικό idiot. Και αυτό από μόνο του αρκεί, καθώς κάθε επιπλέον σχόλιο είναι περιττό.

Όταν όμως τα ακούς από κομματικά στελέχη (νυν ή πρώην δεν έχει σημασία) που συνεχίζουν να αρθρώνουν δημόσιο λόγο και να διεκδικούν ή να ασκούν πολιτικές θέσεις εξουσίας, τότε το πράγμα αρχίζει και γίνεται «περίεργο».  Όχι απλά συμμετέχεις αλλά ασκείς πολιτική ενώ δεν θες να «πολιτικοποιούνται τα θέματα». Ανδρώνεσαι πολιτικά αποκλειστικά μέσα στις αγκάλες ενός κόμματος, αλλά ξαφνικά «τα κόμματα πεθαίνουν» για αδιευκρίνηστους λόγους. Εδώ υπάρχει κάποια εμπλοκή που πρέπει να τη δούμε…

Ας ξεκινήσουμε ανάποδα, από το «τα κόμματα πέθαναν». Προφανώς έχουμε κάποια ανατροπή πολιτεύματος – είτε κάποια δικτατορία είτε περάσαμε στην «άμεση δημοκρατία» – και δεν το καταλάβαμε 😉 Πέρα όμως από τ’ αστεία, αδυνατώ να κατανοήσω τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό πέρα από το ότι το κόμμα τους (αποκλειστικά δεμένο με τις πολιτικές πράξεις τους) έχασε εντελώς το λόγο ύπαρξής του, οπότε αναγκάζονται να τους «θάψουν» όλους μπας και επιβιώσουν μέσα στη «θολούρα»..

Όσο δε για το «μην πολιτικοποιείς το θέμα«, δεν έχω την απαίτηση από κάποιον να ξεκοκκαλίσει τα Πολιτικά του Αριστοτέλη. Η μόνη μου απαίτηση είναι κανα λεξικό της Ελληνικής γλώσσας, άντε και κανα βιβλίο Γυμνασίου «αγωγής του Πολίτη». Λίγες ματιές εκεί και ακόμα και ο πιο άσχετος θα καταλάβει τη σχέση της Πολιτικής με τη λειτουργία οποιασδήποτε κοινωνίας. Και ελπίζω να βρει μόνος του την απάντηση, για να μην αναγκάζομαι να τη δίνω εγώ κάθε φορά.

Για να μην μακρυγορούμε:

• Δεν σας φταίει η Πολιτική που εσείς την ταυτίσατε με τις παρλαπίπες, τις αντιφάσεις και την αναντιστοιχία λόγων και έργων κάθε κόμματος.
• Αντιθέτως με εσάς, υπάρχουν και άνθρωποι που μιλάνε Πολιτικά χωρίς ν’ ακολουθούν κομματικές-παραταξιακές γραμμές, τακτικές ή υποδείξεις.
• Σταματήστε επιτέλους να κακοποιείτε την Πολιτική

Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειώσω πως το «τροπάριο» έρχεται συνήθως όταν ασκείται κριτική σε κάποια εξουσία. Θα το περιγράψω μεταφορικά:

Μία εξουσία να καμαρώνει για το δέντρο που κλάδεψε, ενώ ταυτόχρονα πυρπολεί το υπόλοιπο δάσος.. Και φυσικά, «το να ασχολείσαι με το δάσος είναι κακή πολιτική», ενώ το «καμάρωμα του καλοκλαδεμένου δέντρου που γλύφεται από τις φλόγες» υπευθυνότητα.

Είμαι γυφτάκι

Αφιερωμένο στους «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…».
Σε όλους αυτούς τους «μετριοπαθείς» που δεν είναι ρατσιστές, αλλά ούτε αντιρατσιστές..
Γιατί στην ουσία είναι «μετριοπαθείς ρατσιστές»

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια-πατσαβούρια μου γυαλίζω το παμπρίζ
και τα όνειρά σας
σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια τα κουλούρια μου πουλάω και την ψυχή μου
στα παιδιά σας
σε τάφους γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι
δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές
και τα τσιράκια
του άρχοντα ηλιθίου
τους κοπαδίτες τους μουγγούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες
μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ-α-πορτέ
με περιμένει

Κάνω παιγνίδι με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια στα μπατζάκια
γητεύω κότες
άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν
στα τασάκια
από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι
στης καφετζούς τις πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια
κάνει νάζια
σε ντισκοκαρμανιόλες
θεατές και νικημένοι ονειρώξεων λεκέδες
είσαστε όλες
ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη
σκατοκαριόλες

Ιδιώνυμα

Είμαι αναρχικός/κομμουνιστής/τροτσκιστής/μαοϊκός/αντιεξουσιαστής/αριστερός/σοσιαλιστής
Είμαι Πακιστανός/Αλβανός/Τούρκος/Αφρικάνος/Ινδός/Κινέζος/Ιταλός
Είμαι Καθολικός/Προτεστάντης/Ορθόδοξος/Μουσουλμάνος/Ινδουιστής/Βουδιστής/άθεος
Είμαι άσπρος/μαύρος/κίτρινος/κόκκινος

Διαλέχτε ότι από τα παραπάνω θέλετε.

Σίγουρα δεν είμαι αυτό που είστε εσείς. Γιατί τελικά κανείς στην παγκόσμια ιστορία δεν κατάφερε να ξεφτιλίσει τις λέξεις «έλληνας-ελλάδα» – διαχρονικά – όσο εσείς.

Εσείς που τον «Ξένιο Δία» τον μετατρέψατε σε πογκρόμ.

Εσείς που ξεφτυλίσατε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εσείς οι φανεροί φασίστες που τολμάτε να λέτε «κατηγορείται για αναρχία».

Και εσείς οι κρυφοί φασίστες, οι σιωπηλά συναινούντες «νοικοκυραίοι». Που κοιτάτε την πάρτη σας, που μέσα στη φωτιά προσπαθείτε να αρπάξετε κανα ασημικό από το σπίτι του γείτονα, μιας και νομίζετε πως η φωτιά δεν θα ‘ρθει στο σπίτι σας.

ξεφτιλισμένοι υπάνθρωποι.

ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ “ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ”

Κλείνουν Σχολεία

Κλείνουν Σχολές

Κλείνουν Νοσοκομεία

Κλείνουν Υπηρεσίες

Κλείνουν Επιχειρήσεις

Κλείνουν Μικρομάγαζα

Κλείνουν την ΕΡΤ

Ξεπουλάνε οτιδήποτε κερδοφόρο υπάρχει στο Δημόσιο.

Απολύουν κόσμο προσθέτοντάς τον στον υπερχειλισμένο σωρό των ανέργων.

Κλείνουν σπίτια. Καταστρέφουν ζωές.

Αυτή είναι η “ανάπτυξη” και το “success story” τους

Πάντα με φτηνές δικαιολογίες…

Κακοδιαχείριση την οποία οι ίδιοι θέσπισαν.

Λαμόγια που οι ίδιοι διόρισαν και λειτουργούσαν κάτω από τις εντολές τους.

Κομματόσκυλα – παράσιτα για τα οποία πάντα μεριμνούν για τη διαιώνισή τους.

Και ο υπόλοιπος εργαζόμενος κόσμος;

Ο πραγματικός τους στόχος.

Τα θύματα.

Τροφή για τους μεγαλοκαρχαρίες.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι το νέο τους επίτευγμα. Η Δημόσια Τηλεόραση που παρόλα τα ελαττώματά της (αν και οικονομικά κερδοφόρα – παρόλη την κακοδιαχείριση), περιείχε διαμάντια μέσα στους σωρούς των εγχώριων τηλεοπτικών σκουπιδιών. Το Ραδιόφωνο που περιείχε πλήθος αξιόλογων εκπομπών και στήριξε όσο κανείς άλλος την καλή μουσική του τόπου μας. Η ΕΡΤ που παρόλες τις αδυναμίες της υπήρξε μέχρι χθες ένας από τους βασικούς αναμεταδότες της πολιτισμικής παραγωγής μας.

Φάνηκε πως δεν κατάφεραν να χειραγωγήσουν απόλυτα την ΕΡΤ. Και αφού απέτυχαν στην πλήρη χειραγώγησή της, αποφάσισαν κάτι το οποίο κάνουν μόνο οι δικτατορίες: να ξαναφτιάξουν από την αρχή ένα κυβερνητικό φερέφωνο που θα περιέχει μόνο δικά τους παιδιά.

Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.

Γιατί, είναι εργαζόμενοι, όπως κι εμείς!

Διεκδικούμε μαζί τους μία πραγματική Δημόσια Ραδιοφωνία – Τηλεόραση.

Ανοιχτή, Πολυφωνική, Ανεξάρτητη.

Ο φασισμός της Συγκυβέρνησης, δεν θα περάσει.

Η χώρα και ο λαός οδηγείται στην καταστροφή.

Ας είναι η ΕΡΤ η αφορμή για την ανατροπή τους!

Περί απεργίας…

Τι άλλο σου μένει:

• Όταν αύριο/μεθαύριο 1 στους 10 συναδέλφους σου θα μείνει άνεργος;
• Όταν ένα άλλο μεγάλο ποσοστό προβλέπεται να μετατεθεί ανά την επικράτεια, παρά τη θέλησή του, διαλύοντας τις οικογένειές τους;
• Όταν βλέπεις νεοδιόριστους συναδέλφους να επιβιώνουν μόνο και μόνο επειδή έχουν έστω μικρή οικονομική βοήθεια από το πατρικό τους;
• Όταν διορίζονται καθηγητές το Μάρτη για να διδάξουν πανελληνίως εξεταζόμενα μαθήματα;
• Όταν θα σε αξιολογήσουν σύμβουλοι διορισμένοι με συνεντεύξεις παρατηρώντας σε 1-2 ώρες όλη τη χρονιά;
• Όταν σε στέλνουν να διδάξεις στην άλλη άκρη της χώρας με 650€ πρώτο μισθό;
• Όταν σου βάζουν 30 μαθητές ανά τμήμα;
• Όταν σου λένε για το «μεγάλο κόστος των βιβλίων» και πως ο μαθητής θα πρέπει στο τέλος της χρονιάς να τα επιστρέφει;
• Όταν η οποιαδήποτε ανεπιβεβαίωτη κατηγορία εναντίον σου σημαίνει αυτόματα τη διαθεσιμότητά σου;
• Όταν σκέφτεσαι την κάθε φωτοτυπία, την κάθε εκτύπωση και το αν θα φτάσουν τα χρήματα του σχολείου;
• Όταν λες ευτυχώς που δεν είχε βαρύ χειμώνα φέτος και καταφέραμε να καλύψουμε τη θέρμανση – ή ευτυχώς που δεν βρισκόμαστε σε καμμιά περιοχή με πιο βαρύ χειμώνα;

Όλα αυτά η κυβέρνηση και οι παπαγάλοι της τα κρύβουν πίσω από την πιπίλα των 2 επιπλέον ωρών.. Ποιές 2 επιπλέον ώρες ρε ξεφτιλισμένοι; Πόσοι συνάδελφοι ανέλαβαν κ συμμετείχαν σε σχολικές δραστηριότητες όπου σπαταλούσαν πολύ περισσότερες από 2 επιπλέον ώρες τη βδομάδα; Ποιοί οργάνωσαν σε διάφορα μέρη της χώρας τα μαθήματα αλληλεγγύης; Ποιοί έθεσαν οποιαδήποτε στιγμή της μέρας στη διάθεση των μαθητών τους για οποιοδήποτε σκοπό;

Έχουμε όμως και το άλλο.. η κυβέρνηση νοιάζεται «αγωνία των μαθητών».. Πότε νοιαστήκατε ρε κοπρόσκυλα για τους μαθητές;  Όταν αφήνατε τα παιδιά χωρίς βιβλία, για να κλείσετε τον ΟΕΔΒ και να κάνετε τα σχολικά βιβλία μπίζνα του Διόφαντου;  Όταν κλείνατε/συγχωνεύατε/μετακινούσατε σχολεία για εξοικονόμηση χρημάτων; Όταν βάζετε 30 μαθητές σε ένα τμήμα; Ή όταν αντιστοιχείτε 1.5μ² ανά μαθητή  (όταν σε κάθε πρόβατο σε στάνη ορίζεται περισσότερος χώρος); Όταν αφήσατε πλήθος σχολείων χωρίς χρήματα για θέρμανση (μιας και από την αύξηση του φόρου δεν μπορούσατε καν να εξαιρέσετε τα σχολεία ή έστω να επιστρέψετε στις σχολικές επιτροπές τον ΕΦΚ); Όταν καθυστερούσατε τους διορισμούς καθηγητών για να διδάξουν μαθήματα πανελληνίων;  Όταν διαλύσατε τις σχολικές βιβλιοθήκες (μιας και οι μίζες για τη δημιουργία τους φαγώθηκαν και η τοποθέτηση εκπαιδευτικών δεν δίνει κάτι); Ή μήπως όταν πετάγατε χημικά σε σχολεία και συλλαμβάνατε τυχαία μαθητές μέσα σε αυτά, επειδή δεν θέλουν να γίνει η περιοχή τους κρανίου τόπος πίνοντας καρκίνο για τα κέρδη των χρυσοθήρων;

Και δεν θα μιλήσω καν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την υποχρηματοδότηση, τις συγχωνεύσεις με τοπικο-κομματικά κριτήρια και την απόπειρα πλήρους διάλυσης για να αυξήσετε την πελατεία στα ιδιωτικά κολλέγια, μιας και οι μαθητές μου είναι καταδικασμένοι από εσάς να τα ζήσουν από πρώτο χέρι.

Φίλε μαθητή, 

ξέρω την αγωνία σου. Πριν από 16 χρόνια έζησα και ‘γω τη διαστροφή του συστήματος που θέλει να εξαρτάται η μετέπειτα ζωή μου από μία βδομάδα εξετάσεων. Τότε (το 1997) είχαμε τη μεγάλη (2-3 μήνες) απεργία των καθηγητών που έληξε λίγο πριν τις πανελλήνιες. Και όσο κι αν δεν καταλάβαινα πολλά τότε, είδα εκ των υστέρων πως οι τότε αγώνες των εργαζομένων καθυστέρησαν τη λεηλασία των δικαιωμάτων και της ζωής τους. Τόσο που εγώ να θεωρούμαι πως έζησα και τις «καλές εποχές», επειδή με πολλή θέληση/προσπάθεια/κόπο και ίσως και τύχη κατάφερα να ζήσω σχετικά αξιοπρεπώς (μέχρι προ ολίγου).  

Σου έχουν πει ένα μεγάλο ψέμα: πως τα βάσανα τελειώνουν στις Πανελλήνιες.

Όχι παιδί μου, τα πραγματικά βάσανα αρχίζουν μετά: όταν θα χρειαστεί να σταθείς στα πόδια σου μόνος σου για να φτιάξεις τη ζωή σου και θα βλέπεις διάφορους «σοφούς» να προσπαθούν να στα κόψουν.. για το καλό σου..

Δεν ξέρω  για τώρα, αλλά τότε σίγουρα θα καταλάβεις πως οι αγώνες μας είναι και για σένα – ίσως περισσότερο για σένα απ’ ότι είναι για εμάς.

Πόσο πιο κάτω… μέρος Γ’

..συνέχεια από το προηγούμενο… Τι ζητάμε τελικά; 

Σημείο Γ’: Πολίτης ή Idiot ?

«…μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν…»

Τι να την κάνεις τη γνώση, αν αυτή περιορίζεται στη στείρα μηχανιστική απομνημόνευση  του τι έγραψε ο Θουκυδίδης ή είπε ο Περικλής και δεν την αφομοιώνεις στο πνεύμα σου. Τι χρησιμότητα έχει η συσσωρευμένη γνώση της ανθρωπότητας, αν αυτή παραμένει σύμβολα μέσα σε βιβλία ή χρησιμοποιείται μόνο σαν ήχοι εξερχόμενοι από το στόμα διαφόρων. Ο Καζαντζάκης το ‘χε γράψει εύστοχα «…σιχαίνομαι τα βιβλία… Είναι σα να πεινάς και αντί να σου δίνουν φαΐ να φας, να σου δίνουν το μενού.. και ‘συ να το μασουλάς σα κατσίκα». Γιατί όπως εξηγούσε, «δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει». 

 Τι νόημα έχει το να ψηφίσεις κάποιον αναθέτοντάς του την ευθύνη να σε σώσει, αν εσύ δεν έχεις καμία διάθεση να «κινήσεις τη χείρα σου«. Το να περιμένεις από οποιονδήποτε να αναλάβει τις δικές σου ευθύνες και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά σου χωρίς τη δική σου συμμετοχή είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη που μπορείς να έχεις. Είτε αυτός βρίσκεται σε κοντινό σου χώρο, είτε σου αρέσει όπως τα λέει, είτε τον ξέρεις, αν δεν έχεις τη διάθεση να τον πιέσεις/ελέγξεις/βοηθήσεις σε αυτή τη δραστηριότητα τότε δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα, παρά μόνο να συμβιβαστείς με αυταπάτες.

Οι «σωτήρες» είναι εντελώς άχρηστοι από μόνοι τους. Μπορεί ν’ ακούγεται εντελώς απόλυτη η προηγούμενη φράση, αλλά απ’ όποια πλευρά και να το δούμε ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία υπήρξε ένας άνθρωπος που να κατάφερε κάτι μόνος του (αντίθετα βέβαια με διάφορες «παιδικές» αφηγήσεις για «ήρωες», που η επαφή τους με την πραγματικότητα είναι μηδενική). Και φυσικά υπάρχουν προφανείς λόγοι (για όποιον δεν πείθεται από παραμύθια) για τους οποίους αυτό είναι φύσει αδύνατο να συμβεί.

Ένας πρώτος λόγος έχει να κάνει με το ότι οι υποσχέσεις είναι τζάμπα: κάθε επίδοξος σωτήρας μπορεί να υποσχεθεί το οτιδήποτε σε οποιονδήποτε. Από τη στιγμή που οι δήθεν εκπροσωπούμενοι δεν έχουν τη διάθεση να τον «ελέγξουν» (παρά μόνο ύστερα από χ χρόνο στις επόμενες εκλογές) μπορεί να υπόσχεται άπειρους λαγούς με πετραχήλια και να πράξει το οτιδήποτε άσχετο με τις προσδοκίες που καλλιέργησε. Όταν θα ‘ρθει η επόμενη στιγμή τις κρίσης του (εκλογές), μπορεί να βρει (αν χρειαστεί) πλείστες αληθοφανείς δικαιολογίες για αυτά που δεν κατάφερε. Γι αυτό το λόγο ο «επαγγελματίας σωτήρας» δεν έχει κανέναν λόγο να στεναχωρήσει στα λόγια κανέναν.

Σαν δεύτερο λόγο για την «αδυναμία σωτηρίας από σωτήρες», ας υποθέσουμε πως υπάρχει ένας άνθρωπος πρόθυμος μέχρι και να θυσιαστεί προκειμένου  να φανεί αντάξιος των προσδοκιών που καλλιεργεί. Ας υποθέσουμε επιπλέον πως αυτός ο άνθρωπος εκλέγεται και αναλαμβάνει την ευθύνη. Πιστεύει κανείς πως αυτός ο άνθρωπος, όσο και να πιέσει μόνος του, θα καταφέρει να αλλάξει κάτι; Είναι κανείς τόσο αφελής που να νομίζει πως «ένας κούκος θα φέρει την άνοιξη»; Ή μήπως για όλα φταίει η ανικανότητα και μόλις τοποθετήσουμε σε μια θέση κάποιον ικανό τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους εύκολα; Ή (για να το ρίξω και στο θρησκευτικό, μιας και αγγίζει τους περισσότερους) αν ξανακατέβει ο Χριστός στη γή δεν θα τον ξανασταυρώσουν;

Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει οτιδήποτε. Είναι δικαίωμα του καθενός να πράττει σαν αυτόν που ο Περικλής έλεγε «αχρείο» ή αυτόν που τότε ονόμαζαν «ιδιώτη» (εξ’ ού και η Αγγλική λέξη idiot). Είναι δικαίωμά του (και μαγκιά του) να εξαντλεί την πολιτική του πράξη στο κουτσομπολιό ή το καφενείο. Είναι επίσης δικαίωμα του καθενός να ζει σε οποιοδήποτε συννεφάκι επιθυμεί (να προσέχει μόνο την πτώση του γιατί δεν του έφταιξε το σύννεφο, αλλά το ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει που βρίσκεται).

Είναι όμως και δικαίωμά μου να τον αντιμετωπίζω ως «αχρείο«. Γι’ αυτό, (ως υποψήφιος), η ψήφος του μου είναι εντελώς άχρηστη. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να εκπροσωπείς ανθρώπους οι οποίοι δεν σκοπεύουν να εκφράσουν καμία αντίδραση απέναντι σε όλα όσα μας πληγώνουν την αξιοπρέπεια καθημερινά. Είναι εντελώς ανόητο (έως και πρόστυχο) να ζητάς από τους άλλους την ανάθεση της ευθύνης να τους λύσεις τα προβλήματα. Γιατί πολύ απλά κάθε εκλογή (οποιασδήποτε μορφής) σημαίνει αντιπροσώπευση… και δεν γίνεται να αντιπροσωπεύσεις κάτι που δεν έχει πρόσωπο…
Σημείωση: Συμμετέχω σε πολλές συλλογικότητες όπου φυσικά όχι μόνο δεν ταυτίζομαι με τους υπολοίπους, αλλά έχουμε διαφορετικές οπτικές, απόψεις και πολλές διαφωνίες. Είναι απίστευτα όμορφο όμως το να είσαι με ανθρώπους οι οποίοι είναι διαφορετικοί από εσένα και να αναπτύσσεις μαζί τους δράσεις. Είναι σα να βιώνεις την πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Αν θέλουμε να δούμε την οποιαδήποτε αλλαγή γύρω μας, πρέπει να ετοιμαστούμε για ρήξεις με κάθε τι σαθρό που βλέπουμε γύρω μας. Να απεμπολήσουμε κάθε δήθεν καθωσπρεπισμό και να αναλάβουμε σαφείς θέσεις: αντιδρώντας σε κάθε τι στραβό  και αγωνιζόμενοι για κάθε τι «αγαθό» που επιθυμούμε. Αλλιώς απλά θα κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας (και θα μας κοροϊδεύουν ακόμα περισσότερο οι «από πάνω»).

Κλείνοντας, να σημειώσω πως δεν θα με πειράξει καθόλου αν βρω μόνο τη δική μου ψήφο στην κάλπη. Από την πρώτη στιγμή που έθεσα υποψηφιότητα, ήξερα το τι θέλω,  το πως και το γιατί. Και πλέον θα ξέρω πως κάθε επιπλέον ψήφος που πήρα, μοιράζεται κοινές αγωνίες με μένα. Και εν’ τέλει, αυτό είναι που έχει σημασία. Καλύτερα να σε ψηφίσουν 2 που να ξέρουν τι ζητούν από σένα, παρά 40 για άσχετους λόγους με την πολιτική σου πράξη.

Τόσο απλά!

Πόσο πιο κάτω… μέρος Β’

..συνέχεια από το προηγούμενο. Ακολούθησαν διάφορες προτάσεις, όπου ο καθείς ψήφισε όπως έκρινε σκόπιμο (όπως άλλωστε επιτάσσει η δημοκρατία και η ελευθερία) και περνάμε γρήγορα-γρήγορα σε κάποια σημεία της δικής μου συνολικής τοποθέτησης που προκάλεσαν αντιδράσεις. Προφανώς αυτά που θεωρώ αγνοήθηκαν ή σχολιάστηκαν με απλή βαβούρα, γι αυτό και θα είναι η κατακλείδα. Ας προηγηθεί κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις.

Σημείο Β’: περί φημών για κλείσιμο Σχολείων (aka ας καεί το σπίτι του γείτονα, μην ακουστεί τίποτα για το δικό μου)

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν φήμες (οι οποίες μεταδίδονται ως βεβαιότητα) πως πρόκειται να κλείσει άμεσα κάποιο Σχολείο της Β/βάθμιας. Οι φήμες αυτές θα ήταν ανάξιες λόγου αν ταυτόχρονα δεν εμπλέκονταν στη διάδοσή τους συνάδελφοι δίνοντάς τους βαρύτητα. Εντελώς «εξωσχολικά» τυχαίνει να πέσει στην αντίληψή μου συγκεκριμένο γεγονός όπου εμπλέκεται συνάδελφος στη διάδοσή τους (για όσους δυσκολεύονται με την Ελληνική γλώσσα, το γεγονός δεν είναι απλά φήμη αλλά πλήρως επιβεβαιωμένο).  Για να μην «ξεβρακώσω» λοιπόν συγκεκριμένα πρόσωπα δημοσίως, ακολουθώ την τακτική να περιγράψω την κατάσταση εντελώς αόριστα με τη γενικόλογη ρητορεία «συνάδελφοι, διαδίδουν φήμες για άλλα σχολεία που θα κλείσουν κλπ».  Πάνω στην ώρα πετάγεται και κάποιος «υποτίθεται θιγόμενος»* από τις φήμες – διακόπτοντάς με – λέγοντας περιληπτικά πως «οι τάδε λένε πως θα κλείσει το σχολείο μου, σα δε ντρέπονται κλπ», «… και αν είναι να κλείσει ένα Σχολείο, αυτό θα ‘ναι το Χ». Ξαναπέρνοντας το λόγο, και τονίζοντας πως αδιαφορώ για την ονοματολογία του ποιός έκανε τι, προσπαθώντας να φέρω το θέμα στη σωστή του διάσταση: «Πως είναι απαράδεκτο να υπάρχουν συνάδελφοι που να διαδίδουν τέτοια πράγματα, για όποιο λόγο και να το κάνουν, σε όποιο σχολείο και να βρίσκονται». Μάταιος κόπος.. Αλαλούμ.. Και φυσικά μέσα στο μπάχαλο βρέθηκα κατηγορούμενος ότι στοχοποίησα τους εκπαιδευτικούς συγκεκριμένου Σχολείου (ενώ βέβαια είχα τονίσει πολλάκις το ότι δεν με απασχολεί η ονοματολογία)..

Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα σχόλια θα περίττευαν. Όταν βλέπεις ανθρώπους να «θίγονται» για το ενδεχόμενο να διαδίδεται μια κακοήθεια από τον κοντινό τους χώρο και όχι για την ίδια την πράξη της κακοήθειας, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι το να σηκώσεις τα χέρια ψηλά..  (Το αστείο δε του να ρωτάς συνάδελφό σου αν πραγματικά στοχοποίησες και να σου απαντάει «ναι. γιατί όλοι ξέρουν τη φήμη ότι θα κλείσει το χ σχολείο  και λοιπές λεπτομέρειες», άρα στοχοποιείς το ψ σχολείο, δεν αντέχει καν στην κριτική). ΟΚ! Παραδίνομαι.  Σαν τελευταία λόγια θα πω μόνο «Οίδά σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου».

*το ότι ο «υποτίθεται θιγόμενος» κλείνει με την ατάκα «αν είναι να κλείσει ένα Σχολείο, αυτό θα ‘ναι το Χ, όχι το δικό μου» πιθανότατα δεν το πρόσεξε κανείς.. Τη στιγμή που νιώθω «προφήτης» ;-)και 2 λεπτά μετά βρίσκεται άνθρωπος να πει ακριβώς αυτό που στηλιτεύω, όλοι το γυρνάνε στο » εσείς μας στοχοποιείτε, όχι εσείς μας προσβάλλετε κλπ». Τι να πεις… ότι και να πεις χαλάς το σάλιο σου… 

του μπι κοντινιουντ… 🙂

Πόσο πιο κάτω… μέρος Α’

Τήνος 15/12. Εκλογοαπολογιστική συνέλευση εκπαιδευτικών Β/βάθμιας.

Καταρχήν, σκεφτόμουν να γράψω αναλυτικά τις σκέψεις μου, ως υποψήφιος, πριν τις εκλογές. Ευτυχώς που επικράτησε η σκέψη μου να μην το κάνω. Άλλωστε, σκοπός μου ήταν να αποφύγω οποιοδήποτε είδος marketing για την υποψηφιότητά μου. Κάλλιστα θα μπορούσα να γράψω άπειρες γενικολογίες και κοινοτυπίες που συγκινούν το μέσο «ψηφοφόρο-εκπαιδευτικό», αλλά προτίμησα να κάνω ξανά αυτό που συνηθίζω να κάνω στη ζωή μου: Να ‘μαι ξεκάθαρος . Με τις θέσεις μου, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μου. Γι αυτό και προτίμησα να μιλήσω χωρίς γραπτό κείμενο, χωρίς ανακοινώσεις, χωρίς «τυχαίες ενημερώσεις» και στημένα λογύδρια. Με μόνο όπλο μια πρόχειρη σελίδα σημειώσεων, για να μην ξεχάσω τίποτα από το δικό μου στίγμα πάνω στη διακήρυξη της παράταξης στην οποία συμμετέχω. Και επειδή δεν έχει κανένα νόημα να επαναλάβω γραπτώς ό’τι είπα, πάμε να δούμε ορισμένα αξιόλογα σημεία (σε συνέχειες γιατί έχει πολύ «ζουμί»), με τα κατάλληλα σχόλια. Σημεία, που χρειάζεται να μείνουν, για να μην τα ξεχνάμε..

Απαραίτητη διευκρίνηση: Αν τυχόν υπάρξει κανείς που να θεωρεί πως τέτοια σημεία δεν πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω αλλά να παραμένουν ενδο-συνελευσιακά, του υπενθυμίζω πως η συνέλευση είναι ένα ανοιχτό δημοκρατικό όργανο και όχι η γιάφκα κάποιας συμμορίας.

Σημείο Α’: Αποσπάσεις σε θέσεις άσχετες με την εκπαίδευση (aka βύσμα καλό μου βύσμα …)

Κατεβαίνει αυτή η πρόταση*. Ολοφάνερα προχειρογραμμένη μεν, ξεκάθαρη δε. Αντιγράφω το ζουμί:«Η Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Α΄ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ζητά την κατάργηση όλων των αποσπάσεων που με προκλητικό τρόπο γίνονται πολλά χρόνια στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου, σε κόμματα, βουλευτές, Γ.Α.Κ, μητροπόλεις κ.α. και την επιστροφή αυτών των εκπαιδευτικών στην οργανική τους θέση. Πρόκειται για αποσπάσεις που γίνονται με υπουργικές αποφάσεις, καθώς δε συνεδριάζει κάποιο υπηρεσιακό συμβούλιο, για να αποφασίσει, ενώ η υλοποίησή τους καλλιεργεί το αίσθημα της αδικίας ιδιαίτερα στους συναδέλφους των νησιών, αφού τους διαχωρίζει σε προνομιούχους και μη». Το τι ακούστηκε δεν το περίμενα: «Καθηγητές που πρέπει επιτέλους να πάνε κοντά στα σπίτια τους«, «θέσεις εργασίας που θα χαθούν για τους εκπαιδευτικούς«, «αυτό θέλουν να κάνουν οι πολιτικοί χρόνια τώρα», «ανθρώπους που αν χρειαστούν κάτι δεν θα μπορούν να πάνε αλλού«, «και τι σε νοιάζει εσένα αν το σχολείο δεν έχει καθηγητές» κλπ. Όταν δε προσπάθησα να αρθρώσω λόγο υπέρ της πρότασης με το δικό μου σκεπτικό, κάποιοι κόντεψαν να με φάνε (που λέει ο λόγος). Και φυσικά, η “προφορική”ένσταση όλων ήταν να μην κοπούν αυτές οι αποσπάσεις, αλλά να γίνονται «αξιοκρατικά». Και επειδή υπήρξε μεγάλη σύγχυση, η πρόταση διαβάστηκε και 2η φορά (αργά και καθαρά), όπου βέβαια το συμπέρασμα σε γενικές γραμμές ήταν το ίδιο. Όταν αποφασίστηκε η ψηφοφορία και στη συνέχεια να γίνει αντιπρόταση, η ψηφοφορία έγινε κανονικά και δεν υπήρξε καμμία αντιπρόταση. Άλλωστε, έχω βάσιμες υποψίες πως για μια μερίδα διαφωνούντων, το «αξιοκρατικό» της υπόθεσης ήταν για τα μάτια του κόσμου, γεγονός που φάνηκε από το ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει κάποια τέτοια αντιπρόταση. Και το χειρότερο, επειδή ευτυχώς οι ψηφοφορίες στις προτάσεις είναι φανερές, να βλέπεις “δήθεν φίλους-συναδέλφους” που ωρύονται κατά καιρούς για αποσπάσεις άλλων σε καρεκλοκενταυρικές θέσεις αφήνοντας κενά στα σχολεία, να ψηφίζουν υπέρ της διατήρησης της κατάστασης (με πιθανές ενστάσεις περί αξιοκρατίας, μόνο προφορικά βέβαια). Ας το δούμε όμως αναλυτικά
Σημείωση: Μίλησα με φίλους/συναδέλφους στη Σύρο, όπου η συγκεκριμένη πρόταση υπερψηφίστηκε σε συντριπτικό ποσοστό, όπου πλην ορισμένων λευκών οι φίλοι μου είπαν “δεν πρέπει ούτε καν να υπήρξε όχι”. Οπότε, πιθανόν στα συγκεντρωτικά να περάσει. Ευτυχώς λέω εγώ…

«Καθηγητές που πρέπει επιτέλους να πάνε κοντά στα σπίτια τους» – «θέσεις εργασίας που θα χαθούν για τους εκπαιδευτικούς«

Είναι θεμιτό να θες να πας εκεί που θεωρείς σπίτι σου. Αλλά, αν γουστάρεις να γίνεις διοικητικός σε οποιαδήποτε υπηρεσία/κόμμα/μητρόπολη/ιεκ κ.α. για οποιουσδήποτε λόγους, κάθε τόσο βγαίνουν προκηρύξεις για μετατάξεις, οπότε ιδού πεδίον δράσης. Ή, αν οι υπάρχουσες μετατάξεις δεν σου φτάνουν, έλα να απαιτήσουμε να προκηρυχθούν αυτές οι θέσεις και να καλυφθούν με μετατάξεις από τον κλάδο των εκπαιδευτικών ή και άλλων υπαλλήλων. Να προκηρυχθούν ξεκάθαρα και όχι στα μουλωχτά όπως τώρα. Και πάρε απόφαση ότι πλέον θα γίνεις διοικητικός και όχι κάποιο “μούλικο” της γραφειοκρατείας* που τον ένα χρόνο θα ‘σαι στο Σχολείο και τον άλλο χρόνο στην γραφείο, αναλόγως με το “πως θα σου καπνίσει”. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να ξέρουμε τι μας γίνεται και να δούμε τί σκατά γίνεται στα σχολεία – πόσοι γουστάρουν να ‘ναι εκεί και πόσοι έχουν άλλες προτεραιότητες. Επιπλέον ας μην ξεχνάμε πως μας πρήζουν συνεχώς για το μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών (αγνοώντας τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες της χώρας) και τις απολύσεις που πρέπει (υποτίθεται) να γίνουν λόγω αυτής της αναλογίας και έχεις συναδέλφους να κοιτάνε το πως θα βολευτούν σε καμμια διοικητική θέση διατηρώντας την ιδιότητα του εκπαιδευτικού. Αποφάσισε τι θες λοιπόν να τελειώνουμε: Διοικητικός ή εκπαιδετικός;
*Σημείωση: Έχω πολλούς γνωστούς αλλά και λίγους φίλους σε θέσεις σε γραφεία, που για δικούς τους λόγους θέλουν να παραμείνουν εκεί. Προς τιμήν τους, στο συγκεκριμένο δίλλημα έχουν ξεκάθαρη θέση. Άλλωστε όπως μου λένε, είναι εντελώς ανόητο να στέλνεις έναν άνθρωπο και μόλις αρχίζει να μαθαίνει τα μυστικά της δουλειάς να τον παίρνεις από εκεί για να τον στείλεις στην προηγούμενη θέση του.

Απ’ όσο ξέρω κανέναν δεν τον ανάγκασαν με το ζόρι να γίνει εκπαιδευτικός. Όλοι αγωνίστηκαν (είτε μέσω ΑΣΕΠ, είτε μέσω πινάκων προϋπηρεσίας) για να διοριστούν σε έναν επάγγελμα, όπου το πως γίνονται οι μεταθέσεις είναι γνωστό εκ των προτέρων και αδιάβλητο (ή σχεδόν αδιάβλητο για τους σκεπτικιστές). Αν σκέφτηκες “κάτσε να μπω, και μετά θα τα βολέψουμε”, λυπάμαι, μην τολμάς να ζητάς ούτε καν την κατανόησή μου – αντιθέτως μου θυμίζεις αυτά που σιχαίνομαι.

Διευκρίνησις: Οι αποσπάσεις από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ φυσικά δεν έχουν καμμία σχέση με την προηγούμενη πρόταση. Ούτε καν αυτές εντός ΠΥΣΔΕ και οι θέσεις στη Δευτεροβάθμια (όπου βέβαια κάποιες είναι θέσεις για εκπαιδευτικούς και κάποιες διοικητικές όπου φυσικά και εκεί πρέπει να αλλάξει λίγο το καθεστώς γίνει σαφώς κάποιος διαχωρισμός – αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και εν καιρώ).Στη συντριπτική τους πλειοψηφία (και αν θες τη γνώμη μου κακώς που δεν είναι απόλυτα) μιλάμε για εκπαιδευτικούς που φεύγουν από ένα σχολείο μίας περιοχής για να πάνε σε άλλο σχολείο. Υποτίθεται σε αυτές τις αποσπάσεις έχουν καθοριστεί “αντικειμενικά κριτήρια”, τα οποία σηκώνουν πολύ κουβέντα

«αυτό θέλουν να κάνουν οι πολιτικοί χρόνια τώρα»

Το αστείο της ημέρας. Αντιθέτως, οι πολιτικοί επιδιώκουν να συντηρηθεί αυτή ακριβώς η κατάσταση: που αλλού θα βρουν κομματική πελατεία πρόθυμη να φιλήσει κατουρημένες ποδιές για μια αποσπασούλα; Αν υπάρχει άνθρωπος που στηρίζεται στις εξαγγελίες για να καταλάβει το “τι θέλουν οι πολιτικοί”, τότε αυτός: ή είναι αφελής πλησιάζοντας στα όρια της χαζομάρας, ή απλά μας κοροϊδεύει. Γιαννάκου, Σπηλιωτόπουλος, Στυλιανίδης, Διαμαντοπούλου κλπ στη θεωρία καταπολέμησαν αυτό το φαινόμενο (στα λόγια), γιγαντώνοντάς το στην πράξη. Αυτό φτάνει, ή θέλουμε και άλλα παραδείγματα;

«ανθρώπους που αν χρειαστούν κάτι δεν θα μπορούν να πάνε αλλού«

Αυτό και αν δεν έχει καμμία δουλειά με την επαγγελματική του κατάσταση και τη θέση. Ή μάλλον, είναι ο ορισμός του προφάσεις εν αμαρτίαις. Γιατί να πρέπει να πάει σε διοικητική θέση και όχι σε Σχολείο ή αν υπάρχει ανάγκη να πάρει κάποιου είδους άδεια (από τις ήδη προβλεπόμενες, ή να πιέσουμε για περισσότερες και μεγαλύτερη ευελιξία σε θέματα οικογενειακά/υγείας, εννοείται με αυστηρά-ορθολογικά κριτήρια κλπ). Δηλαδή πιστεύει κανείς πως θα υπάρχει κενή διοικητική θέση πχ το Γενάρη και ο εκπαιδευτικός που θα χρειαστεί τότε να μεταβεί για λόγους πχ υγείας πχ στην Αθήνα ο καλός υπουργός (ή τα καλά αξιοκρατικά κριτήρια) θα τον στείλουν στη “χηρεύουσα” εν μέσω σχολικής χρονιάς θέση; Έτσι λύνουμε το τυχόν πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στον οποιονδήποτε από μας; Και όχι με την κατάλληλη ασφάλεια/ευελιξία στις εργασιακές συνθήκες (για υποστήριξη των ανθρωπίνων αναγκών σε τέτοιες εξαιρετικές περιπτώσεις) ; Και αν δηλαδή δεν υπάρχει “χηρεύουσα” θέση, τι θα γίνει; Μάλλον τα αξιοκρατικά κριτήρια θα πουν πως «λυπάμαι έχασες». Ή αν βρεθούν 2 άνθρωποι με ανάγκη λυπούμεθα αλλά η “αξιοκρατία” στον ένα εκ των δύο να κόψει το λαιμό του.

“και τι σε νοιάζει εσένα αν το σχολείο δεν έχει καθηγητές”

(στη θέση της λέξης “καθηγητές” υπήρχε συγκεκριμένη ειδικότητα που είχα αναφέρει προηγουμένως ως παράδειγμα με το μπάχαλο που δημιουργείται τα τελευταία χρόνια στο σχολείο μου. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί συγκεκριμένα – άλλωστε σημασία δεν έχει ποιός το είπε, αλλά το ότι ειπώθηκε και δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η αηδία μου είναι τόσο μεγάλη που δεν με αφήνει καν να επιχειρηματολογήσω.

Ως επίλογο, θ’ αναφέρω κάτι περίεργο.. Όχι γιατί είναι τόσο άξιο λόγου, όσο απλά γιατί μου κάνει εντύπωση μια συμπεριφορά. Μου τέθηκε προσωπικά το ερώτημα για το “ποιά είναι η γνώμη μου αν έρθει να διδάξει κάποιος πτυχιούχος από άλλη υπηρεσία” (το πτυχίο και η υπηρεσία ήταν συγκεκριμένο παράδειγμα). Η απάντησή μου είναι σαφής: αν έχει τα κατάλληλα προσόντα (με την κατάλληλη επιμόρφωση) δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα. Να προσθέσω δε, ολοκληρώνοντας στο γραπτό τη σκέψη μου, πως επιπλέον αν γουστάρει να κάνει αυτή τη δουλειά είναι σαφώς χρησιμότερος (στο σχολείο, τους μαθητές, τους συναδέλφους και γενικότερα την κοινωνία) από οποιονδήποτε ψάχνει οποιονδήποτε τρόπο να φύγει. Και πραγματικά δεν με ενδιαφέρει αν έρχεται από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την Ολυμπιακή ή το τμήμα αποχετεύσεων της ΕΥΔΑΠ. Τώρα το τι νόημα είχε η ερώτηση, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω, λες και υπάρχει άλλη απάντηση (δεν τέθηκαν ούτε οι προϋποθέσεις του “πως θα έρθει”, ούτε το “γιατί”, οπότε το παραβλέπουμε ). Κρίνοντας δε από την πλήρη απουσία αντίδρασης (ίδιον όσων αποφεύγουν να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους και να πάρουν θέση) εικάζω πως πιθανόν να ήταν αφορμή για παρεΐστικο κουτσομπολιό. Αν ισχύει αυτό (πράγμα που απεύχομαι) συστήνω: “ξεψαρώστε! Συνάδελφοι είμαστε, Εκπαιδευτικοί (τουλάχιστον τυπικά), σπουδαγμένοι (υποτίθεται) άνθρωποι, όχι κατίνες. ”

to be continued…